Een luizenuitbraak en een zeeschildpad

Hallo allemaal,

Vrijdag 6 november vertrok ik voor 3 maanden naar Sri Lanka om 12 weken vrijwilligerswerk te doen in Galle. Op 7 november kwam ik aan op plaats van bestemming. We wonen hier met ongeveer 15 volunteers in een megahuis met allemaal kamertjes en de familie van de eigenaar, Janaka. Op dit moment komen de geuren van het eten mijn neus binnen, het is zo lekker!

Terug naar het begin. Na een dag doodop te zijn geweest door mijn jetlag, ben ik samen met Shannon en Julia uit de UK naar Mirissa geweest. De rest van de volunteers was een weekend weg. Mirissa is een klein dorpje aan het strand aan de zuidkust van Sri Lanka. Vrijwel meteen werden we op het strand aangesproken door iemand om te gaan snorkelen. We keken elkaar aan en zeiden direct ja! Nou, op in de tuktuk naar het diving centre. Daar gingen we met een aantal anderen in een klein bootje de hoge golven van de zee op. De man van het diving centre maakte dat niets uit, hij stuurde met zijn voet. Bij de eerste duik bedacht ik me ineens weer dat ik eigenlijk best wel last heb van watervrees. Maar stug doorgegaan en mooie vissen, koraal en zelfs een zeeschildpad gezien! Waarom je moet spugen in je duikbril voor je de zee in gaat is mij nog steeds niet duidelijk alleen..

’s Avonds vertelde Janaka ons een mooi verhaal hoe hij 25 maanden op 2 uur slaap heeft geleefd in zijn studententijd. Hij zei ons dat je alles kan doen en weinig kunt slapen als je maar enthousiast bent over wat je doet. Ik geloof daar wel in, alleen zou ik toch echt niet kunnen functioneren met twee uur slaap.

Vandaag zijn Andrea, zij is gister aangekomen, en ik voor het eerst naar ons project geweest in het Sena Haasa House. Dit is een safehouse voor meisjes die verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt en niet meer bij hun ouders kunnen wonen. Ze zijn tussen de 12 en 18 jaar oud. Vanmorgen hebben we meegekeken met een Engelse les en vanmiddag met Art Therapy. Het is de bedoeling dat Andrea en ik dat gaan overnemen in de komende tijd. Het is allemaal wat chaotisch, maar we maken er het beste van. De meisjes zijn in ieder geval heel lief.

Vanavond was iedereen in paniek, want het bleek dat een van de volunteers luizen had. Uiteindelijk bleken vier van ons luizen te hebben. Ik gelukkig niet, tot nu toe is het luizen 0 - Lotte 1. Maar goed, het is dag 3, dus ik zal vast ook nog wel aan de beurt komen.

Morgen hebben we vrij omdat het Divali is, een nationale feestdag. We gaan met een aantal mensen meekijken in een tempel hoe het wordt gevierd en daarna naar het Nederlandse Fort in Galle.

Dat was het voor nu, wordt vervolgd…

Liefs,

Lotte