Wat is en wat nog komen gaat

Zo.

Tijd voor bezinning en evaluatie. Daar zit ik dan, in mijn thuisbasis aan het strand met mijn nieuwste (en tevens oudste) vrienden. Rum cola erbij die ik voor het eerst in mijn leven heerlijk vind. Misschien moet er gewoon een zonnetje en zee zijn om van dit drankje te kunnen genieten. En genieten, dat doe ik. Tijd om na te denken over wat er allemaal nog komen gaat maar vooral ook over wat er allemaal geweest is. Ik heb nog 6 werkdagen en nog 8 volle dagen over in het groenste land waar ik ooit geweest ben. Tijd om na te denken over wat ik nog wil en ook over wat ik niet wil.

Voor mijn gevoel heb ik alles afgestreept wat ik graag wilde zien in Sri Lanka. De komende tijd staat dus in het teken van nog een beetje aan mijn kleurtje werken op het strand en voor de zoveelste keer door Galle struinen. Geen straf overigens, het is hier heerlijk vooral als je de afweging maakt met de temperaturen in Nederland.

Ook over mijn project en de andere projecten heb ik een voldaan gevoel. We hebben een prachtig feest gegeven, ik heb meisjes zien ontwikkelen en vooruit zien gaan en bovenal ze aan het lachen gekregen. Andrea is vrijdagavond naar huis gegaan, degene met wie ik mijn project meestal samen deed. Dat betekent dat mij langzaam ook het gevoel bekruipt: misschien wil ik ook wel weer eens naar huis toe en genieten van de winter.. (dit moet voor jullie vast heel raar klinken)

Maar ik heb niks te klagen, wat heb ik veel gezien en gedaan en weer een aantal prachtige mensen ontmoet van over heel de wereld!

Op 2 januari vertrok ik met Andrea naar het door oorlog en natuurgeweld geteisterde noorden. De sporen van ellende zie je in het straatbeeld goed terug. Huizen met kogelgaten, ingestorte huisjes langs het strand, verbrande en vervallen gebouwen en vooral veel minder bevolking dan in de rest van het land. Vul zelf maar in waardoor dat komt. Alle mensen in Sri Lanka zijn hartelijk en vriendelijk, maar de bevolking in het noorden steekt er met kop en schouders bovenuit. Wat een lieve mensen en wat wordt er hard aan de weg getimmerd om dit gebied weer er bovenop te krijgen. Toen we op een dag een trein de verkeerde kant opnamen (en nee, dat was echt niet onze eigen schuld) en daar op het volgende station achter kwamen, werd de trein de andere kant op voor ons gestopt en konden we alsnog instappen. Daar kan de NS nog een puntje aan zuigen!

We zagen samen hindoeïstische tempels in Jaffna, flamingo’s in Mannar, warmwaterbronnen in Trincomalee, rijstvelden in Vavuniya en de oudste tempels van Sri Lanka in Anuradhapura. Ik zal proberen wat foto’s te uploaden om meer tot de verbeelding te spreken. Ook werden er veel selfies met ons genomen en stond de halve bibliotheek in Mannar op zijn kop toen we een donatie deden van 500 rupees (wel €3,33 om precies te zijn).

Toen we op 9 januari terug in Galle kwamen stonden we wel even gek te kijken. Het hele huis was afgeladen vol met vrijwilligers. Alle projecten werden weer druk bezet. Heel anders dan toen we het huis verlieten voor onze trip. Het leuke van vrijwilligerswerk is dat je al 1 eigenschap in common hebt; iedereen wil mensen helpen en zich inzetten voor alle projecten. Dat betekent dat je vrijwel met iedereen wel een connectie hebt en overal in het huis wel even een praatje kan maken. Weinig tijd (tot nu toe dus) wel om even tot jezelf te komen en te kunnen genieten van dit avontuur. Maar dat komt wel als ik terug ben.

Ik kan nog 10000 andere dingen vertellen maar ik heb geen zin meer om te bloggen. Dit kan dus heel goed mijn laatste blog zijn geweest..

Nou goed, ik zie jullie allemaal thuis wel weer!

Om af te sluiten met onze favoriete kreet hier; Groetjes thuis :) (of op zijn Sri Lankaans Buddhesaranai)

Lotte