Kerstmis - Geluk en verdriet

Hallootjes,

Blog 2 van deze week dan maar. 

Eindelijk was het dan zo ver, alle voorbereidingen voor ons kerstfeest in de Girls Home waren getroffen. Tussendoor hadden we op de 24e - kerstavond - gelukkig nog wel even tijd om uit eten te gaan. Lisan, Andrea en ik gingen naar Unawatuna (een badplaats naast Galle) met de Tuktuk op uitnodiging van onze projectcoördinator Janaka. Hij is namelijk de manager van een hotel aldaar. We hadden een speciaal plekje voor de kerstboom en een heus vijfgangendiner werd aan ons gepresenteerd. Het was om te smullen! We gingen nog even naar het strand waar een kampvuur was en wat vuurwerk werd afgestoken door het personeel van de vele hotels. Niet allemaal even veilig dus we kwamen maar niet te dichtbij. Belooft veel goeds voor oud en nieuw..

Maargoed, op 25 december was de dag dan daar. De lunch was gereserveerd, de kerstversiering was afgemaakt, er waren cadeautjes gekocht, ijsjes gehaald en de muziekinstallatie en gitaar van James stonden klaar. Nog een ding voordat we konden vertrekken; Lisan, Andrea en ik moesten nog in een prachtige saree gehesen worden. Dat koste nog even een uurtje voor vertrek. Zo een jurk staat heel mooi, als je hem aan hebt. Maar dat kost wel even wat tijd. Helemaal afgespeld en speciaal gevouwen en gewikkeld konden we een uur later eindelijk vertrekken. Zelf konden we bijna niet lopen, maar we hadden hem aan!

De meisjes konden hun ogen niet geloven dat de we in saree waren gekomen. De dag begon al goed. Alles was strak in schema gereguleerd. Eerst werden de kerstballen in de boom gehangen, kreeg iedereen een koekje en werd de salade gemaakt. Al snel werd de lunch geserveerd. Onder het genot van 70 zingende meisjes werd de lunch genuttigd. Daarna werd er gedanst alsof ons leven er vanaf hing (en dat allemaal in een saree, jaja). Wat werd er genoten. Zo prachtig om een glimlach op de gezichten van de meisjes te kunnen toveren. Ze hebben het er nu nog steeds over. 

Maar, zoals de titel van deze blog al doet vermoeden waren niet alle meisjes blij. Sommige meisjes waren in tegenstelling tot de rest in een hoekje aan het huilen, getroost door andere meisjes. Op speciale dagen als kerst en feestelijke aangelegenheden besef je je namelijk des te meer wat je wel, maar ook wat je niet hebt. Dat geldt denk ik voor ons allemaal. Voor deze meisjes is het feest leuk en gezellig, maar doet het ze ook beseffen dat zij een feest niet met hun familie kunnen delen of doorbrengen. Heel begrijpelijk dat zij daarom een traantje lieten.

Deze kerstmis heeft mij doen beseffen hoe dicht geluk en verdriet eigenlijk bij elkaar liggen. Als de ene persoon intens gelukkig is, kan dat voor de ander een heel pijnlijk en verdrietig moment opleveren. Daarom is het belangrijk dat we bij gelegenheden als kerstmis stil blijven staan bij wat we hebben, maar ook wat wij en wat andere mensen in de wereld niet hebben. En dat we compassie kunnen tonen en elkaar kunnen troosten, ook al voelen we soms niet hetzelfde. Tenminste, dat is hoe ik erover denk.

Alvast een heel gelukkig nieuwjaar!

Liefs,

Lotte